To Βρετανικό Δημοψήφισμα: Πιθανά Σενάρια και Συνέπειες

Ο Γιάννης Γ. Βαληνάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1955. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πολιτική επιστήμη στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης. Είναι κάτοχος τριών μεταπτυχιακών τίτλων DEA από το Πανεπιστήμιο Παρίσι Ι (Σορβόννη): στην διεθνή πολιτική, στην αμυντική πολιτική και στην ιστορία των διεθνών σχέσεων. Αναγορεύθηκε διδάκτορας των διεθνών σχέσεων από το ίδιο Πανεπιστήμιο το 1981.

Το 1984 εκλέχτηκε Επίκουρος Καθηγητής στο Τμήμα Νομικής του ΔΠΘ και το 1992 Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1995 τιμήθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή με την «Έδρα Jean Monnet στην Ευρωπαϊκή Πολιτική και Διπλωματία» και το 2000 και 2010 με το «Ευρωπαϊκό Κέντρο Αριστείας Jean Monnet» στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Διετέλεσε Γενικός Διευθυντής (1990-1998) στο Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ), και Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κέντρου Jean Monnet (2000-2004 και 2009- ). Εργάστηκε ως ερευνητής στην Ελλάδα, τη Νέα Υόρκη, τις Βρυξέλλες και το Παρίσι. Έχει γράψει δεκάδες βιβλία και επιστημονικά άρθρα που δημοσιεύθηκαν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Κυριότερα έργα του είναι: Εισαγωγή στην Ελληνική Εξωτερική Πολιτική, 1974-1989, Αθήνα: (β’ έκδοση: A. Σιδέρης 2003), Διεθνείς Σχέσεις και Στρατηγική στην Πυρηνική Εποχή, Θεσσαλονίκη: εκδ. Παρατηρητής, 2001 (με Κ. Μπότσιου), The Black Sea Region: Challenges and Opportunities for Europe; Paris: Western European Union, Institute for Security Studies, 1999, Με όραμα και πρόγραμμα: Εξωτερική πολιτική για μια Ελλάδα με αυτοπεποίθηση, Θεσ/νίκη: Εκδ. Παρατηρητής, 1998. Greece’s Security Policy in the Post-Cold War Era, Ebenhausen: Wissenschaft und Politik, Forschungsinstitut fur Internationale Politik und Sicherheit, 1994.

Τον Μάρτιο του 2004 εξελέγη Βουλευτής Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας και τον Σεπτέμβριο 2007 Βουλευτής Δωδεκανήσου. Διετέλεσε Υφυπουργός Εξωτερικών αρμόδιος για τα πολιτικά και ευρωπαϊκά θέματα κατά την περίοδο 2004-2009.

Μετά τις εκλογές του 2009, επέστρεψε στα πανεπιστημιακά του καθήκοντα ως Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κέντρου Αριστείας Jean Monnet. Εξελέγη επίσης μέλος του Δ.Σ. του Center for European Studies στις Βρυξέλλες και συμμετέχει στην Εκδοτική Επιτροπή του «European View».

Τιμήθηκε με πολλά παράσημα και διακρίσεις.

Προσωπική ιστοσελίδα του Γιάννη Βαληνάκη

Ο Νίκος Σοφιανός γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966.

Αποφοίτησε από το Κολλέγιο Αθηνών (1985), το Deree College (B.Sc. Marketing Management, 1989), το Ελληνικό Ωδείο (Πτυχίο Violoncello, 1989) και το London School of Economics and Political Science – LSE (M.Sc. European Studies, 1991).

Ανήκει στην τάξη των μικρομεσαίων επιχειρηματιών και ασχολείται με την διοίκηση των εταιρειών N. Σοφιανός ε.ε. – Παρκέτα ΣΟΦΙΑΝΟΣ, Ξενοδοχείο Λητώ Υδρας α.ξ.ε., Nasia Real Estate Development s.r.l. (Ρουμανία), ενώ είναι και αντιπρόεδρος του ΔΣ της εισηγμένης εταιρείας ALCO A.E..

Ασχολείται με τα κοινά από τα μαθητικά του χρόνια και διετέλεσε ταμίας, γραμματέας και αντιπρόεδρος της μαθητικής κοινότητας του Κολλεγίου Αθηνών (1982-1984), ταμίας και αντιπρόεδρος της φοιτητικής ένωσης του Deree College (1986-1988), μέλος του Γ.Σ. του Σ.Ε.Β. (1999 – 2005), αντιπρόεδρος των ξένων επενδυτών Ρουμανίας (2006-2009), μέλος του Δ.Σ. του Ε.Β.Ε.Α. (1997 – σήμερα) και μέλος του Δ.Σ. του Invest in Greece (2009 – 2010).

Τον Ιούνιο του 2006 εξελέγη στη Διοικητική Επιτροπή του Ε.Β.Ε.Α. στη θέση του Οικονομικού Επόπτη.

Τον Δεκέμβριο του 2011 επανεξελέγη στη Διοικητική Επιτροπή του Ε.Β.Ε.Α. στη θέση του Γενικού Γραμματέα.

Τον Απρίλιο του 2016 εξελέγη πρώτος σε ψήφους στις εκλογές του συλλόγου αποφοίτων του LSE.

Είναι παντρεμένος και έχει 3 παιδιά.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1954 και είναι κόρη του πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και της Μαρίκας Μητσοτάκη το γένος Γιαννούκου.

Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Επικοινωνία στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Συνέχισε τις ακαδημαϊκές της σπουδές στο τμήμα Δημοσίου Δικαίου της Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών. Μιλά γερμανικά, γαλλικά και αγγλικά.

Το 1974 παντρεύτηκε με τον δημοσιογράφο Παύλο Μπακογιάννη με τον οποίο απέκτησε 2 παιδιά, την Αλεξία και τον Κώστα από τα οποία έχει αποκτήσει 4 εγγόνια. Στις 26 Σεπτεμβρίου του 1989 ο σύζυγός της Παύλος Μπακογιάννης, βουλευτής της ΝΔ, δολοφονήθηκε από την τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη». Εννέα χρόνια μετά παντρεύτηκε τον Ισίδωρο Κούβελο.

To 1977 μετά από διαγωνισμό προσελήφθη στο υπουργείο Συντονισμού και εργάστηκε στη Διεύθυνση σχέσεων και συνεργασίας με την ΕΟΚ.

Το Νοέμβριο του 1989 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου κερδίζοντας τη μονοεδρική περιφέρεια της Ευρυτανίας, στην οποία επανεξελέγη και στις δύο επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, τον Απρίλιο και τον Οκτώβριο του 1990.

Τον Οκτώβριο του 1990, ορκίστηκε στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας Υφυπουργός στον Πρωθυπουργό.

Τον Δεκέμβριο του 1992 ανέλαβε το Υπουργείο Πολιτισμού.

Στις εκλογικές αναμετρήσεις του 1996, του 2000, του 2007 και του 2009 εξελέγη πρώτη σε σταυρούς βουλευτής Α΄ Αθηνών με τη Νέα Δημοκρατία.

Τον Οκτώβριο του 2002 εξελέγη η πρώτη γυναίκα στην ιστορία της πόλης των Αθηνών Δήμαρχος Αθηναίων, με ποσοστό 60,6%, το μεγαλύτερο που έχει πάρει ποτέ δήμαρχος στο Δήμο της Αθήνας. Ανέλαβε το έργο της προετοιμασίας της πόλης της Αθήνας για την φιλοξενία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.

Τον Φεβρουάριο του 2006 ανέλαβε καθήκοντα Υπουργού Εξωτερικών στην κυβέρνηση Καραμανλή, θέση την οποία κατείχε μέχρι και τον Οκτώβριο του 2009. Διετέλεσε πρόεδρος του Οργανισμού για την Ασφάλεια και την Συνεργασία της Ευρώπης (OSCE) στο πλαίσιο της οποίας διοργάνωσε τη «Σύνοδο της Κέρκυρας».

Τον Νοέμβριο του 2009 διεκδίκησε την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Τον Μάιο του 2010 διεγράφη από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.

Τον Νοέμβριο του 2010 ίδρυσε το κόμμα «Δημοκρατική Συμμαχία» το οποίο το 2012 στηρίζοντας το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα της χώρας συνεργάστηκε με τη Νέα Δημοκρατία, αναστέλλοντας τη λειτουργία του.

Στις εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012 η Ντόρα Μπακογιάννη ορίζεται επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας.

Τον Οκτώβριο του 2012 αναλαμβάνει επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας στο Συμβούλιο της Ευρώπης.

Το Δεκέμβριο του 2012 το Συμβούλιο της Ευρώπης της αναθέτει το ρόλο της συν-εισηγήτριας στην Επιτροπή Παρακολούθησης (monitoring) του Οργανισμού για τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Ρωσία.

Τον Οκτώβριο του 2013 εκλέγεται ομόφωνα Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στο Συμβούλιο της Ευρώπης.

Τον Ιανουάριο του 2014 εκλέγεται ομόφωνα Πρόεδρος της Επιτροπής Πολιτικών Υποθέσεων του Συμβουλίου της Ευρώπης μετά από πρόταση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος.

Στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015, εκλέγεται βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στην Α’ Αθηνών.

Στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου 2015, επανεκλέγεται βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στην Α’ Αθηνών.

Τον Ιανουάριο του 2016 μετά από απόφαση του νέου Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκου Μητσοτάκη της ανατίθεται η θέση της Συντονίστριας Εξωτερικών και Άμυνας της Νέας Δημοκρατίας.

Τον Νοέμβριο του 2016 μετά από απόφαση του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκου Μητσοτάκη αναλαμβάνει τομεάρχης υπουργείου Οικονομίας και Ανάπτυξης.

Στις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019, εκλέγεται πρώτη βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, στο Νομό Χανίων.

Η Ντόρα Μπακογιάννη είναι φιλελεύθερη πολιτικός με βαθιά πίστη στην Ευρωπαϊκή Ιδέα. Οι θέσεις της έχουν επανειλημμένα δημοσιευθεί στον διεθνή Τύπο και έχει λάβει μέρος ως κεντρική ομιλήτρια σε δεκάδες συνέδρια, ακαδημαϊκά fora και debates σε όλο τον κόσμο.

Διακρίσεις

Τον Μάρτιο του 1992 απονεμήθηκε στην Ντόρα Μπακογιάννη από το Διεθνές Κέντρο Γυναικών το βραβείο «International Leadership Award».

Τον Ιούνιο του 1993 της απονεμήθηκε διάκριση από το 14ο Διεθνές Συμπόσιο «Fontana di Roma», για τη συνεισφορά της στο χώρο του Πολιτισμού.

Το 2003 μετά από πρόσκληση του τότε προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Romano Prodi, συμμετείχε μαζί με άλλες 12 επιφανείς προσωπικότητες της Ευρώπης στην «Στρογγυλή Τράπεζα» που υπέβαλε προτάσεις για τον κοινωνικό χαρακτήρα, την πολιτισμική ταυτότητα αλλά και το οικονομικό σχέδιο της νέας Ευρώπης.

Το 2003 αναγορεύθηκε Ανώτερος Ταξιάρχης του Τάγματος Μακαρίου Γ΄ στην Κύπρο.

Το 2004 αναγορεύθηκε Ταξιάρχης της Αξίας της Πολωνικής Δημοκρατίας.

Το 2004 της απονεμήθηκε ο Μεγαλόσταυρος της Ιταλικής Δημοκρατίας.

Το 2005 αναγορεύθηκε Ταξιάρχης του Τάγματος της Αξίας της Ουγγαρίας.

Το Δεκέμβριο του 2005, εξελέγη «World Mayor» στον ετήσιο διεθνή διαγωνισμό που διοργανώνεται από τον οργανισμό «City Mayors» ανάμεσα σε 550 Δημάρχους από ολόκληρο τον κόσμο.

Το 2006 της απονεμήθηκε ο Μεγαλόσταυρος του Βασιλικού Τάγματος της Δανίας.

Το 2007 της απονεμήθηκε ο Μεγαλόσταυρος του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων.

Το Μάιο του 2007 της απονεμήθηκε το Μεγάλο Χρυσό Παράσημο της Αυστριακής Δημοκρατίας – GROSSES GOLDENES EHRENZEICHEN AM BANDE, DER REPUBLIK ÖSTERREICH.

Τον Ιούνιο του 2008 της απονεμήθηκε ο Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Φοίνικα της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Το 2008 ανακηρύχθηκε επίτιμη Συγκλητικός της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας και της απονεμήθηκε το βραβείο Maximilian Award – European Award for Regional Policy and Local Government από την επαρχία του Τυρόλου και την πόλη του Ίνσμπρουκ.

To 2009 έγινε η πρώτη γυναίκα ξένη εταίρος της Ακαδημίας Ανθρωπιστικών και Πολιτικών Επιστημών της Γαλλίας.

Τον Οκτώβριο του 2009 της απονεμήθηκε ο Ιταλικός Μεγαλόσταυρος της Ιταλικής Δημοκρατίας – ORDINE AL MERITO DELLA REPUBBLICA ITALIANA, CAVALIERE DI GRAN CROCE.

Τον Απρίλιο του 2010 της απονεμήθηκε το παράσημο της Εθνικής Τάξης της Λεγεώνας της Τιμής της Γαλλικής Δημοκρατίας από τη Γαλλική Πρεσβεία.

Τον Ιανουάριο του 2013 αναγορεύθηκε Επίτιμη Διδάκτορας του Ευρωπαϊκού Πολυτεχνείου Βουλγαρίας, για την προσφορά της στην ευρωπαϊκή πορεία της Βουλγαρίας και της Νοτιανατολικής Ευρώπης.

Τον Ιούνιο του 2013 της απενεμήθη το μετάλλιο του ΟΑΣΕ για τη συνεισφορά της στην προσέγγιση ΝΑΤΟ – Ρωσίας στη Σύνοδο της Κέρκυρας κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Προεδρίας το 2009.

Το Δεκέμβριο του 2013 της απονεμήθηκε στην Νέα Υόρκη το «Βενιζέλειο» βραβείο, το ανώτατο βραβείο της Πανκρητικής Ένωσης Αμερικής.

Προσωπικός ιστότοπος της Ντόρας Μπακογιάννη

Ο Kevin Featherstone είναι Καθηγητής Σύγχρονων Ελληνικών Σπουδών και Ευρωπαϊκής Πολιτικής στο London School of Economics and Political Science και κάτοχος της Έδρας Σύγχρονων Ελληνικών Σπουδών «Ελευθέριος Βενιζέλος». Παράλληλα, είναι επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου και διατέλεσε επί μακρόν Διευθυντής του Ελληνικού Παρατηρητηρίου (Hellenic Observatory) και Συμπρόεδρος της Μονάδας LSEE-Έρευνα για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου. Υπήρξε το πρώτο ξένο μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας και Τεχνολογίας (ΕΣΕΤ) στην Ελλάδα (2010-2013). Κατέχει επίσης τη θέση του αντιπροέδρου στο Ακαδημαϊκό Συμβούλιο του «Atomium Culture» στις Βρυξέλλες, μιας μη κερδοσκοπικής οργάνωσης που προωθεί τη συνεργασία στον Ευρωπαϊκό χώρο έρευνας. Το 2013 τιμήθηκε με το παράσημο ‘Ταξιάρχης του Τάγματος του Φοίνικα’ από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Το 2014 το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο επέλεξε ένα από τα βιβλία του (γραμμένο σε συνεργασία με τον Kenneth Dyson) ως ένα από τα ‘100 αξιοσημείωτα βιβλία για την Ευρώπη’. Αρθρογραφεί συχνά στην Καθημερινή.

Έχει εργαστεί ως επισκέπτης καθηγητής στα Πανεπιστήμια της Μινεσότα και της Νέας Υόρκης, καθώς και στο Harvard. Επίσης, κατείχε ακαδημαϊκές θέσεις στα Πανεπιστήμια του Στίρλινγκ και του Μπράντφορντ. Το 2009-10, συμμετείχε στη συμβουλευτική επιτροπή για την κυβερνητική μεταρρύθμιση στην Ελλάδα.

Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα εστιάζονται στην πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και σε εκείνη της σύγχρονης Ελλάδας. Οι αναλύσεις του αφορούν τα γνωστικά πεδία της συγκριτικής πολιτικής, των δημόσιων πολιτικών, της πολιτικής οικονομίας και του «Εξευρωπαϊσμού». Τα κυριότερα βιβλία που έχει δημοσιεύσει για την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ελλάδα αφορούν: τις πολιτικές «Εξευρωπαϊσμού», τις σχέσεις Η.Π.Α και Ε.Ε, τις διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στη Συνθήκη του Μάαστριχτ για την Νομισματική Ένωση, τις πολιτικές αλλαγές στην Ελλάδα μετά το 1974, την Ελλάδα μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, τα όρια του «Εξευρωπαϊσμού» στην Ελλάδα και τις εγχώριες απεικονίσεις της Ευρώπης.

O Steven Blockmans είναι Senior Research Fellow και επικεφαλής των τομέων "εξωτερική πολιτική της ΕΕ" και "πολιτική και θεσμοί" του CEPS. Ειδικεύεται στις αλληλεπιδράσεις διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου και διακυβέρνησης. Έχει πολλές δημοσιεύσεις σχετικά με τις θεσμικές δομές για την εξωτερική δράση της ΕΕ, το ρόλο της Ένωσης στην παγκόσμια διακυβέρνηση, την προώθηση κανόνων (από μέσα προς τα έξω) και την απορρόφηση κανόνων (από έξω προς τα μέσα), την πολιτική διεύρυνσης της ΕΕ, τις σχέσεις με τις γειτονικές χώρες, την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας, την Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας, το εμπόριο, την ανάπτυξη και την ανθρωπιστική βοήθεια.

Είναι καθηγητής Δικαίου και Διακυβέρνησης των Εξωτερικών Σχέσεων της ΕΕ στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ και ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Centre for the Law of EU External Relations (CLEER).

Πριν την ένταξή του στο CEPS, ήταν επικεφαλής του τμήματος έρευνας στο T.M.C. Asser Institute, ένα διαπανεπιστημιακό ερευνητικό κέντρο που εδρεύει στη Χάγη. Για περισσότερα από 15 χρόνια, έχει συνδυάσει την ακαδημαϊκή εργασία με την έρευνα συμβάσεων για την ΕΕ και εθνικούς χορηγούς βοήθειας και τις δραστηριότητες παροχής συμβουλών και κατάρτισης για επαγγελματίες. Έχει εργαστεί σε πολλά έργα τεχνικής βοήθειας σε Ευρώπη και Ασία. Από το 2010 έως το 2014, ήταν ειδικός επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Leuven. Από το 2005 έως το 2010, ήταν λέκτορας για την ενδοϋπηρεσιακή κατάρτιση που παρέχεται από το European Institute of Public Administration (EIPA) για τη ΓΔ Εξωτερικών Σχέσεων  (DG RELEX) και άλλες ΓΔ εξωτερικών σχέσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Την περίοδο 2007-2009 υπηρέτησε ως εμπειρογνωμόνων για τη νομοθετική προσέγγιση στο πλαίσιο ενός προγράμματος χρηματοδοτούμενου από την ΕΕ για την υποστήριξη του Υπουργείου Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης της Αλβανίας. Είναι Διδάκτωρ Νομικής του Πανεπιστημίου του Leiden, όπου εργάστηκε ως λέκτορας από το 1998 μέχρι το 2002.

Εκπαίδευση:
Διδάκτωρ Νομικής, Πανεπιστήμιο του Leiden (2007), MA στο Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Πανεπιστήμιο του Leiden (1998), Πτυχίο Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών, Institut d'Études Πολιτικών, Παρίσι (1997).