The Basis of Therapy Resistance in Prostate Cancer

Οι ογκολόγοι αναζητούν διαρκώς το καλύτερο φάρμακο για τους ασθενείς τους. Ίσως όμως θα έπρεπε να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο συγκρίνουμε τα φάρμακα μεταξύ τους: η πράξη έχει δείξει πως δεν υπάρχει ένα φάρμακο καλύτερο από τα άλλα για όλες τις περιπτώσεις και, ως εκ τούτου, η άμεση επιλογή του βιβλιογραφικά καλύτερου ή ακριβότερου φαρμάκου δεν είναι η προτιμητέα τακτική.

Ακολουθώντας μια τακτική διαδοχικής εισαγωγής φαρμάκων, χορηγώντας δηλαδή το πρώτο και παρακολουθώντας τον ασθενή ώστε να διαπιστώσουμε την αποτελεσματικότητά του και το αν υπάρχει ανάγκη χορήγησης του επομένου, ασκούμε «καλή ιατρική». Αξίζει δε να τονισθεί ότι η έγκαιρη άρση της χορήγησης αναποτελεσματικού φαρμάκου είναι σημαντικότερη από την εισαγωγή του επόμενου.

Η υπόθεση πως οι θεραπείες που είναι αποτελεσματικές σε προχωρημένα στάδια της νόσου θα είναι εξίσου αποτελεσματικές και σε πρωιμότερα στάδια, αποδείχθηκε πως δεν ευσταθεί στην περίπτωση του καρκίνου του προστάτη. Ως εκ τούτου χρειάζεται να αλλάξουμε τη θεώρησή μας για τη νόσο. Στην πράξη, ο καρκίνος του προστάτη που έχει κάνει μετάσταση στα οστά λειτουργεί σαν ένα είδος λευχαιμίας η οποία είναι εξαρτημένη από το μικροπεριβάλλον του οστού.

Έχει διαπιστωθεί ότι τα καρκινικά κύτταρα μιμούνται σε κάποια φάση της προόδου της νόσου τα κανονικά κύτταρα. Ως εκ τούτου χρειαζόμαστε μια εντελώς διαφορετική θεραπευτική στρατηγική. Χρειαζόμαστε να σκεφτούμε σαν ενδοκρινολόγοι παρά σαν ογκολόγοι.

Ο πειραματισμός έχει δείξει ότι τα μοντέλα ποντικιών δεν είναι ικανά να υποστηρίξουν τον μεταστατικό καρκίνο του προστάτη που εξαρτάται από τα ανδρογόνα. Το πέρασμα από καρκίνο που εξαρτάται από διϋδροτεστοστερόνη σε ανεξάρτητο από αυτή καρκίνο σηματοδοτεί συνήθως την μετάβαση σε θανατηφόρο στάδιο. Νέα μόρια κατάλληλα να αποτελέσουν θεραπευτικούς στόχους έχουν εντοπιστεί και μελετώνται.