Κωνσταντίνος Καραμανλής: τότε και τώρα (Β΄Μέρος - Συμπόσιο)

Ο Πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας ε.τ. και τέως Πρωθυπουργός, Παναγιώτης Πικραμμένος, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945. Είναι απόφοιτος της Γερμανικής Σχολής Αθηνών (1963) και πτυχιούχος της Νομικής Σχολής Αθηνών (1968). Την τετραετία 1969-1973 δικηγόρησε στην Αθήνα, με εξειδίκευση σε θέματα ναυτικού δικαίου, εργάσθηκε στο δικηγορικό γραφείο Ince&Co στο Λονδίνο (1972), ενώ δυο χρόνια μετά πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Paris II απ όπου έλαβε τον μεταπτυχιακό τίτλο DES de Droit Public (1974). Το 1976 διορίσθηκε στο Συμβούλιο της Επικρατείας, κατόπιν διαγωνισμού, ως Εισηγητής και το 1981 προήχθη στο βαθμό του Παρέδρου. Στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής του αδείας παρακολούθησε μαθήματα ευρωπαϊκού δικαίου στο Πανεπιστήμιο Paris II. Το 1993 προήχθη στο βαθμό του Συμβούλου. Έχει διατελέσει μέλος δικαστικών και υπηρεσιακών συμβουλίων, νομοπαρασκευαστικών επιτροπών καθώς και του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου. Το 2007 προήχθη σε Αντιπρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας και τον Ιούλιο του 2009 σε Πρόεδρο του ιδίου Δικαστηρίου. Διετέλεσε σύμβουλος του Πρωθυπουργού σε θέματα δημοσίου δικαίου (1991 - 1993) και μέλος της ΚΕΝΕ (1990-1991). Από τον Οκτώβριο του 2005 άσκησε, παραλλήλως με τα καθήκοντά του ως δικαστικού λειτουργού, καθήκοντα Γενικού Διευθυντή της Εθνικής Σχολής Δικαστικών Λειτουργών, θέση από την οποία υπέβαλε παραίτηση μετά την προαγωγή του σε Πρόεδρο του Δικαστηρίου. Διετέλεσε εισηγητής σε σημαντικές υποθέσεις ενώ, υπό την προεδρία του, έχουν εκδοθεί πολλές αποφάσεις μείζονος σπουδαιότητας.

Στις 16 Μαΐου 2012, ο Παναγιώτης Πικραμμένος έλαβε εντολή σχηματισμού υπηρεσιακής κυβέρνησης από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια, προκειμένου να οδηγήσει τη χώρα σε νέες εκλογές στις 17 Ιουνίου 2012 και το βράδυ της ίδιας μέρας ορκίστηκε υπηρεσιακός πρωθυπουργός. Η υπό τον Παναγιώτη Πικραμμένο υπηρεσιακή κυβέρνηση υπέβαλε την παραίτησή της στις 20 Ιουνίου αφού διενήργησε τις εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012.

Ο Παναγιώτης Πικραμμένος αποχώρησε από το δικαστικό σώμα, την 30η Ιουνίου του 2012.

O Αντώνης Μακρυδημήτρης είναι καθηγητής της Διοικητικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές (LLM και Phd) με υποτροφία του ΙΚΥ στο London School of Economics and Political Science και στο University College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου.
Ως υπότροφος του ιδρύματος Fulbright διετέλεσε το 1992 επισκέπτης ερευνητής (Research Fellow) στο Πανεπιστήμιο Princeton των ΗΠΑ και στα Πανεπιστήμια Cambridge και Λονδίνου της Αγγλίας.

Έχει διατελέσει Σύμβουλος του Πρωθυπουργού για θέματα Δημόσιας Διοίκησης (2004-2009), καθώς και μέλος επιτροπών εμπειρογνωμόνων στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου του Διεθνούς Ινστιτούτου Διοικητικών Επιστημών, της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων του Οικονομικού και Κοινωνικού Συμβουλίου του ΟΗΕ και της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.

Έχει γράψει μελέτες και άρθρα για ζητήματα δημόσιας διοίκησης, δημόσιας πολιτικής, πολιτικής και διοικητικής ιστορίας και κοινωνικής θεωρίας.

Τα πιο πρόσφατα έργα του περιλαμβάνουν:
- Οι Πρωθυπουργοί της Ελλάδος, 1828-1997, εκδ. Ι. Σιδέρη, Αθήνα, 1997.
Διοίκηση και Κοινωνία, εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα, 1999.
- Κράτος και Κοινωνία των Πολιτών, Μεταμεσονύκτιες Εκδόσεις, Αθήνα, 2003, 2006.
- Προσεγγίσεις στη Θεωρία των Οργανώσεων, εκδ. Θ. Καστανιώτη, Αθήνα, 2004.
- Δημόσια Διοίκηση, Στοιχεία Διοικητικής Οργάνωσης, εκδ. Π. Σάκκουλα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη, 2006, 2007, 2008.
- Κράτος των Πολιτών. Προβλήματα μεταρρύθμισης και εκσυγχρονισμού, εκδ. Α.Α. Λιβάνη, Αθήνα, 2006.
- Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ένα παράδειγμα πολιτικής ηγεσίας, εκδ. Ποταμός, 2007.
- Απρόρρητα. Πολιτικά, πολιτιστικά και άλλα, εκδ. Το Πέρασμα, 2009.
- Οι Πρόεδροι της Βουλής (Γερουσίας και Εθνοσυνελεύσεων) από την εθνεγερσία του 1821 έως σήμερα, εκδ. Ιδρύματος της Βουλής, 2009.

Έχει, επίσης, ασχοληθεί με τη μετάφραση λογοτεχνικών κειμένων και έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές.

Ο δημοσιογράφος και πρώην ευρωβουλευτής Ιωάννης Μαρίνος γεννήθηκε το 1930 στην Ερμούπολη.

Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και σταδιοδρόμησε ως οικονομικός συντάκτης της εφημερίδας «Βήμα» από το 1953 και ως συντάκτης του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» από το 1954. Υπήρξε εκδότης και διευθυντής του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» από 1965 ως το 1996 εκδότης. Παραμένει τακτικός αρθρογράφος του «Βήματος» της Κυριακής. Συνεργάστηκε, επίσης, με τα «Νέα» , το πρακτορείο «Ρώυτερ», τη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, το ΕΛΚΕΠΑ κ.ά.

Εξελέγη ευρωβουλευτής (Ν.Δ.) στις εκλογές 1999. Μεταξύ 2005 και του 2010 διετέλεσε Πρόεδρος της Επιτροπής Διαρθρωτικών Μεταρρυθμίσεων του υπουργείου Οικονομίας.

Είναι Μέλος της ΕΣΗΕΑ, της Ενώσεως Ευρωπαϊκού Οικονομικού Τύπου, μέλος του Δ.Σ. Οργανισμού Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, του Σωματείου Μουσηγέτης, του Συλλόγου Φίλων Μουσικής, καθώς και μέλος του ΕΕΣ και της Διεθνούς Αμνηστίας.

Έχει βραβευθεί από την Ακαδημία Αθηνών, το ίδρυμα Μπότση, ΣΕΒ, ΕΕΔΕ, Ινστιτούτο Προστασίας Καταναλωτή, Ένωση Διαφημιζομένων Ελλάδος, Ροταριανούς Ομίλους Αθηνών-Βορρά και Κέρκυρας, Λέσχη Λάιονς, περιοδικό «Εποπτεία», διεθνές βραβείο Οικονομικής Δημοσιογραφίας (Ιταλία 1969), Ενώσεως Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και Επιτροπής ΕΟΚ(1999), έχει τιμηθεί με το χρυσό μετάλλιο Δήμων Ερμουπόλεως και Αθηναίων, καθώς και με το μετάλλιο Μαρίας Κάλλας.Είναι μέγας άρχων ρεφερενδάριος του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσ/νίκης το 1999.

Βιβλία:«Το παλαιστινιακό πρόβλημα και η Κύπρος» 1975, «Διαφήμιση και Άνθρωπος» (συνεργασία) 1976, «Μελέτες πάνω στη σύγχρονη οικονομία» (συνεργασία) 1978, «Για μια αλλαγή στο καλύτερο» 1983/1984, «Η Ελλάδα σε κρίση»(συνεργασία)1987, «Ο κοινός νους»1993/1994.

Ο Άγγελος Δεληβοριάς γεννήθηκε το 1937 στην Αθήνα. Σπούδασε Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης στα Πανεπιστήμια της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, και μετεκπαιδεύτηκε στη Γερμανία στο Πανεπιστήμιο του Freiburg. Κατά την περίοδο 1965-1969 υπηρέτησε ως επιμελητής αρχαιοτήτων στην Αρχαιολογική Υπηρεσία και ακολούθως, μετέβη για μεταπτυχιακές σπουδές στο Tübingen, από το Πανεπιστήμιο του οποίου απέκτησε το διδακτορικό του δίπλωμα το 1972. Το 1972-1973 παρακολούθησε σχετικά μαθήματα στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης και στην Ecole Pratique des Hautes Etudes, αναλαμβάνοντας εν συνεχεία τη διεύθυνση του Μουσείου Μπενάκη, όπου παρέμεινε από το 1973 μέχρι το 2015. Ανέλαβε τη ριζική ανάπλαση του μουσείου, η οποία ολοκληρώθηκε τον Ιούνιο του 2000. Το 1992 εξελέγη τακτικός καθηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου δίδαξε Ιστορία της Τέχνης ως το 2005. Από το 1973 έως το 2014 διηύθηνε το Μουσείο Μπενάκη.

Προσκεκλημένος είχε δώσει διαλέξεις και είχε συμμετάσχει σε συνέδρια πολλών επιστημονικών και μουσειακών κέντρων της Ευρώπης και της Αμερικής. Το συγγραφικό του έργο καλύπτει ζητήματα Κλασικής Αρχαιολογίας, Ιστορίας της Τέχνης, Μουσειολογίας και παραδοσιακού πολιτισμού. Το ερευνητικό ενδιαφέρον του για τον παραδοσιακό πολιτισμό ειδκότερα και τη "Λαϊκή Τέχνη", αναπτύχθηκε στο Μουσείο Μπενάκη, η ριζική ανάπλαση και ο αναπροσανατολισμός της φυσιογνωμίας του οποίου, προσγράφονται και διεθνώς στα επιτεύγματα των νεότερων μουσειακών κατακτήσεων.

Εκτός από τις μονογραφίες Attische Giebelskulpturen und Akrotere des 5. Jh.v.Chr. (Tübingen 1974), Οδηγός του Μουσείου Μπενάκη (Αθήνα 1980), Ελληνικά παραδοσιακά κοσμήματα (Αθήνα 1980), Greece and the Sea, Κατάλογος εκθέσεως (Amsterdam 1987) H Eλλάδα του Μουσείου Μπενάκη (Αθήνα 1997), Οδηγός του Μουσείου Μπενάκη (Αθήνα 2000), Πάρεργα: Άκαιρα, ανεπίκαιρα, επiκαιρικά (Αθήνα 2003), The Parthenon Frieze: problems, challenges, interpretations (Athens 2008), ΈΠΑΙΝΟΣ Luigi Beschi,  (επιμ.) Μουσείο Μπενάκη, 7ο Παράρτημα (2011), κείμενά του έχουν δημοσιευθεί στις περιοδικές επιστημονικές εκδόσεις ΑΔ, ΑΑΑ, BCH, Antike Plastik, AM, AntK, StäddelJb, MEFRA, σε πρακτικά συνεδρίων, εγκυκλοπαίδειες, λεξικά, τιμητικά αφιερώματα και συλλογικά έργα.

Συμμετείχε ως μέλος σε επιτροπές επιστημονικών εταιρειών, ιδρυμάτων και είχε τιμηθεί με  διακρίσεις από τη Γαλλία, Chevalier de l' Ordre des Arts et des Lettres (1999), την Ελλάδα, Ταξιάρχης του Τάγματος του Φοίνικος, αργυρό μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών (2000), και την Ιταλία, Ordine della Stella della Solidarieta Italiana (2008). Είχε αναγορευθεί επίτιμος διδάκτωρ των πανεπιστημίων του Αιγαίου (2005), της Θεσσαλονίκης (2016), της Θράκης (2016) και μέλος της Academia Scientiarium et Artium Europae (1991), της Academia Europea (1992) και της Academia Nazionale dei Lincei (2015).

Το 2016 εξελέγη ως Τακτικό Μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στην έδρα "Αρχαιολογία-Μουσειολογία".

Ο Λουκάς Τσούκαλης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε οικονομικά και διεθνείς σχέσεις στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, το Κολλέγιο της Ευρώπης στη Μπρυζ και το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης όπου πήρε το διδακτορικό του και δίδαξε πολλά χρόνια. Εξελέγη Καθηγητής Ευρωπαϊκής Οργάνωσης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1990. Αργότερα έγινε Καθηγητής στο European Institute του London School of Economics ως πρώτος κάτοχος της έδρας Ελευθέριος Βενιζέλος. Το 2016 ήταν επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ (Kennedy School). Υπήρξε σύμβουλος του πρώην Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του πρώην Προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

Ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και Πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ). Διδάσκει επίσης στη Σχολή Διεθνών Σχέσεων του Παρισιού (Sciences Po) και στο Κολλέγιο της Ευρώπης.

Συγγραφέας πολλών βιβλίων, στα οποία περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων το The New European Economy και το What Kind of Europe? που μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του In Defence of Europe: Can the European Project Be Saved? εκδόθηκε το 2016 από τις εκδόσεις του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Η ελληνική έκδοση Υπεράσπιση της Ευρώπης: Μπορεί να σωθεί το ευρωπαϊκό εγχείρημα και με ποια μορφή; κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Παπαδόπουλος.

Έχει τιμηθεί με το παράσημο του Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας και τη Λεγεώνα της Τιμής από τον Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας για την προσφορά του στην ευρωπαϊκή ενοποίηση, καθώς επίσης και με πολλές επιστημονικές διακρίσεις.

Ιστότοπος του Λουκά Τσούκαλη

Ο Κωνσταντίνος Σβολόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα.

Σπούδασε ιστορία και αρχαιολογία στο πανεπιστήμιο Αθηνών και πολιτική επιστήμης - Διεθνών σχέσεων στο Παρίσι. Το 1978 εξελέγη υφηγητής στη νομική σχολή του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και το 1981 καθηγητής της ιστορίας των Διεθνών Σχέσεων της νομικής σχολής Θεσσαλονίκης, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1989, όταν και παραιτήθηκε για να αναλάβει την έδρα του καθηγητή ιστορίας του νεωτέρου ελληνισμού στο πανεπιστήμιο Αθηνών.

Μαζί με τους Kωνσταντίνο Tσάτσο και K. Tρυπάνη ίδρυσε το ίδρυμα "Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής", του οποίου το 1990 ανέλαβε διευθυντής. Την περίοδο 1962-65 επιμελήθηκε το αρχείο του Ελευθέριου Βενιζέλου στο Μουσείο Μπενάκη. Το 2003 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Το 2009 χρημάτισε αντιπρόεδρος αυτής και το 2010 πρόεδρος.