Growth restriction during early development

Με τον όρο «υπολειπόμενη ανάπτυξη» (growth restriction) περιγράφουμε την αποτυχία κάποιου να εκπληρώσει το δυναμικό αύξησής του. Ποιο είναι όμως αυτό το δυναμικό; Πρόκειται για μια ερώτηση χωρίς πλήρη απάντηση.

Η κλινική σημασία της υπολειπόμενης ανάπτυξης είναι τεράστια καθώς αυτή συνοδεύεται από δραματικά αυξημένο κίνδυνο νεογνικής και παιδικής θνητότητας, ενώ τα τελευταία χρόνια γίνεται φανερό ότι έχει επίδραση και στην ενήλικη ζωή.

Παρά το γεγονός ότι τείνουμε να συνδέουμε την υπολειπόμενη ανάπτυξη με την πρόωρη γέννηση ενός μωρού, αυτή μπορεί να υφίσταται και σε μωρά που έχουν γεννηθεί από ολοκληρωμένη κύηση και έχει συνήθως να κάνει με την υγεία της μητέρας. Η πλειονότητα των ανθρώπων έχει υποστεί κάποιας μορφής περιορισμό της ανάπτυξης αν και μόνο οι ακραίες περιπτώσεις καταγράφονται.

Βεβαίως, τα πρόωρα μωρά ζυγίζουν κατά κανόνα λιγότερο απ ότι εκείνα που γεννιούνται κανονικά. Πολλές μελέτες όμως δείχνουν ότι μέχρι την ηλικία των 20 ετών, τα μωρά αυτά έχουν αγγίξει τον μέσο όρο των άλλων συνομηλίκων τους. Το εύρημα αυτό, καθώς επίσης και το συμπέρασμα μελέτης που διενεργήθηκε για λογαριασμό του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας σε ένα πλήθος χωρών και κατέδειξε ότι τα μωρά που θηλάζουν αυξάνουν με μικρότερους ρυθμούς σε σχέση με εκείνα που πίνουν γάλα σε σκόνη, μας δείχνουν ότι η ταχύτερη αύξηση ενός νεογνού δεν είναι απαραίτητα και η καλύτερη!

Η υπολειπόμενη ανάπτυξη και η πρόωρη γέννηση συνδέονται με την εμφάνιση του μεταβολικού συνδρόμου, το οποίο χαρακτηρίζεται από κοιλιακή παχυσαρκία, δυσλιπιδαιμία, ανάπτυξη διαβήτη, υπέρταση και καρδιαγγειακά προβλήματα. Το μέγα ζητούμενο βεβαίως είναι αν θα μπορούσαμε να προλάβουμε την εμφάνιση του μεταβολικού συνδρόμου επιδρώντας στην μετά τη γέννηση αύξηση.

Τα ερευνητικά και κλινικά δεδομένα δείχνουν ότι δεν θα πρέπει να επιταχύνουμε δραστικά την μετά τη γέννηση ανάπτυξη. Είναι καλύτερο να εστιάσουμε στην πρόληψη και όχι τη θεραπεία της υπολειπόμενης ανάπτυξης, πράγμα που σημαίνει να φροντίσουμε την υγεία της μητέρας.