Για έναν κριτικό βιταλισμό: το νέο πρόβλημα της έμβιας ύλης και η σύγχρονη γαλλική φιλοσοφία

Ο Frédéric Worms (Φρεντερίκ Βορμς, γεν. 1964) είναι καθηγητής φιλοσοφίας και διευθυντής του Διεθνούς κέντρου μελέτης της σύγχρονης γαλλικής φιλοσοφίας (CIEPFC) στην École Normale Supérieure του Παρισιού. Αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους μελετητές της φιλοσοφίας του Μπερξόν παγκοσμίως. Υπήρξε ο ιθύνων νους της πρόσφατης πρώτης κριτικής έκδοσης των έργων του Μπερξόν σε 9 τόμους (από το 2007 ως το 2011, Paris, P.U.F., σειρά «Quadrige/Grands textes»). Επίσης τα τελευταία χρόνια διευθύνει στις εκδόσειs P.U.F. τη σειρά «Philosophie Française Contemporaine». Έργα του Βορμς:

Droits de l’homme et philosophie, (Presses-Pocket, 1993, 2ηέκδοση CNRS Éditions 2009).
Introduction à “Matière et mémoire” de Bergson, suivie d’une brève introduction aux autres livres de Bergson, (PUF, 1997).

Le vocabulaire de Bergson, (Ellipses, « Vocabulaire de…. », 2000).

Bergson ou Les deux sens de la vie : étude inédite, (PUF, « Quadrige. Essais, débats », 2004).

La philosophie en France au XXe siècle – Moments, (Gallimard, « Folio inédit », 2009).

Le moment du soin. À quoi tenons nous ?, (PUF, 2010).

Revivre – Éprouver nos blessures et nos ressources, (Flammarion, « Sens propre », 2012).

La vie qui unit et qui sépare, (Payot, Manuels, 2013).

Les 100 mots de la philosophie (επιμ.); (PUF Que sais je? 2013).

(μαζί με τον Philippe Soulez, Bergson: biographie, complétée par Frédéric Worms, Paris, (Flammarion, «Grandes biographies», 1997, επανέκδοση, PUF, «Quadrige», 2002).

(μαζί με τον Arnaud Bouaniche και τον Frédéric Keck, “Les deux sources de la morale et de la religion”, Henri Bergson, (Ellipses, «Philo-oeuvres», 2003).

Ο Γιάννης Πρελορέντζος, αριστούχος απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (1985) και διδάκτωρ φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Σορβόννης Paris-IV (1992), υπήρξε καθηγητής νεότερης και σύγχρονης φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, όπου δίδασκε από το 2000, και κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής από τον Δεκέμβριο του 2017 έως τα μέσα Οκτωβρίου του 2019. Είχε διδάξει προηγουμένως στο Πανεπιστήμιο Πατρών, υπήρξε επισκέπτης καθηγητής του Πανεπιστημίου Paris 1 – Panthéon-Sorbonne, και διδάσκει στο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών «Φιλοσοφία» (κατεύθυνση «Ιστορία της φιλοσοφίας») του Τομέα (του Τμήματος πλέον) Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, από το εαρινό εξάμηνο του ακαδημαϊκού έτους 2015-2016 μέχρι σήμερα. Έχει δημοσιεύσει μακρά σειρά μελετών, κυρίως στα ελληνικά και στα γαλλικά, για τον Descartes, τον Spinoza και τον Bergson και, δευτερευόντως, για πτυχές της φιλοσοφίας και/ή του έργου των Hobbes, Malebranche, Rousseau, Condorcet, Kant, Vladimir Jankélévitch, Sartre, Merleau-Ponty, Lévinas, Éric Weil, Gilles Deleuze, Jacques Bouveresse, Frédéric Worms, Chantal Jaquet, Philippe Sabot, Gilbert Romeyer Dherbey, Κορνήλιου Καστοριάδη, Κώστα Παπαϊωάννου, Ευάγγελου Μουτσόπουλου και Κωστή Παπαγιώργη. Τα πιο πρόσφατα πονήματά του τιτλοφορούνται Για τον σκωτικό Διαφωτισμό (2019) και Φιλοσοφία και λογοτεχνία στη Γαλλία 1930-1960 (2016). Έχει επίσης μεταφράσει και σχολιάσει στα γαλλικά τα κεντρικά βιβλία της Πολιτείας του Πλάτωνος και στα ελληνικά Τα πάθη της ψυχής του Descartes, τη Δημιουργική εξέλιξη του Bergson, τον Μπερξονισμό του Deleuze, τη μελέτη του Philippe Sabot, Φιλοσοφία και λογοτεχνία. Προσεγγίσεις και διακυβεύματα ενός ζητήματος και τις νουβέλες του Benjamin Constant (Αδόλφος. Το κόκκινο τετράδιο. Σεσίλ). Ιππότης του Τάγματος του Ακαδημαϊκού Φοίνικα της Γαλλικής Δημοκρατίας (2015).

Βασικά ερευνητικά ενδιαφέροντα

• το φιλοσοφικό έργο του Descartes, του Spinoza, του Rousseau, του Bergson, του Sartre, του Merleau-Ponty, του Deleuze και του Vladimir Jankélévitch∙
• οι θεωρίες περί παθών (της ψυχής) στη νεότερη φιλοσοφία και οι θεωρίες των συναισθημάτων και των συγκινήσεων (émotions/emotions) από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι τα μέσα του εικοστού αιώνα∙
• η φιλοσοφία στη Γαλλία στον εικοστό αιώνα –και μέχρι τις μέρες μας– και, δευτερευόντως, στον δέκατο ένατο αιώνα∙
• οι σχέσεις της φιλοσοφίας με τη λογοτεχνία και, δευτερευόντως, με τις επιστήμες και τις τέχνες.