Η τεχνική και χημική διερεύνηση ενός ασημένιου θησαυρού του 6ου- 7ου αιώνα μ.Χ. στο Μουσείο Μπενάκη

Κύκλος διαλέξεων του επιστημονικού προσωπικού
του Μουσείου Μπενάκη για το Bodossaki Lectures on Demand

Αυτή η σειρά διαλέξεων από μέλη του επιστημονικού προσωπικού του Μουσείου Μπενάκη παρουσιάζει τόσο τις μοναδικής ποικιλίας συλλογές του Μουσείου όσο και τις ερευνητικές και εκθεσιακές δράσεις που αναπτύσσει: επιστημονικές αναλύσεις, καταλόγους υλικού αλλά και σημαντικές εκθέσεις, όπως αυτή που θα εορτάσει την 200ή επέτειο της Επανάστασης του 1821. Η καλειδοσκοπική αυτή εικόνα αντικατοπτρίζει την αέναη και παντοδαπή δραστηριότητα ενός πολιτιστικού οργανισμού που παραμένει αφοσιωμένος στην πρωτότυπη έρευνα αλλά και στην ευρεία διάχυσή της στο ελληνικό και διεθνές κοινό.

Οι ομιλίες πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο της σειράς Blod Web Lectures, μιας προσπάθειας που υλοποιήθηκε χάρη στη θερμή ανταπόκριση των ομιλητών σε μια πρωτοβουλία της Ομάδας του BLOD, με σκοπό να υποκατασταθεί στο ελάχιστο η λειτουργία και η θεματική ποικιλία των εκδηλώσεων λόγου στο διάστημα που αίθουσες διαλέξεων παραμένουν κλειστές ή υπολειτουργούν εξαιτίας της πανδημίας.

«Η τεχνική και χημική διερεύνηση ενός ασημένιου θησαυρού του 6ου- 7ου αιώνα μ.Χ. στο Μουσείο Μπενάκη»
Δέσποινα Κοτζαμάνη, Τμήμα Συντήρησης Μουσείου Μπενάκη, και John F. Merkel, Επίτιμος Ερευνητικός Συνεργάτης, Institute of Archaeology, UCL, Ηνωμένο Βασίλειο

Η διάλεξη επικεντρώνεται στην εξέταση οκτώ ασημένιων πιάτων του Μουσείου Μπενάκη που χρονολογούνται στον 6ο-7ο αιώνα μ.Χ. Εφαρμόζοντας διάφορες μεθόδους ανάλυσης, προσδιορίστηκε η κύρια τεχνική μορφοποίησης με σφυρηλάτηση, το τελικό φινίρισμα στον τόρνο, η προσάρτηση της βάσης με σκληρή κόλληση και η διακόσμηση με εργαλεία κοίλανσης και αμάλγαμα χρυσού. Επίσης αποκαλύφθηκε το μέταλλο κατασκευής από άργυρο με μικρή προσθήκη χαλκού και εκτιμήθηκε η κατάσταση διατήρησής του, η οποία αποδίδεται στον τρόπο κατασκευής, στη σύστασή του και στο αμμώδες περιβάλλον ταφής. Τα μέταλλα αυτά προέρχονται από μεταλλεύματα που εντοπίστηκαν στη βορειοδυτική Τουρκία και το Λαύριο, γεγονός που υποστηρίζει τον εφοδιασμό των κέντρων παραγωγής των πιάτων είτε με υλικό απευθείας από το καμίνι είτε ανακυκλωμένο είτε και αναμίξιμο. Τα δεδομένα αυτά, σε συνδυασμό με το περιβάλλον εύρεσης και το κέντρο παραγωγής των πιάτων, που θεωρείται η Αλεξάνδρεια, αναμφίβολα αποδεικνύουν ένα εμπορεύσιμο προϊόν.