Με επίκεντρο το «συναίσθημα»: Πολιτισμικές αναγνώσεις της μουσικής και της ζωγραφικής - 4η ομιλία: Εξπρεσιονισμός

Το σεμινάριο που παρουσιάζει η μουσικολόγος και καθηγήτρια του Ιονίου Πανεπιστημίου Αναστασία Σιώψη ερευνά το τι είναι αυτό που δίνει τη δυνατότητα στη μουσική και τη ζωγραφική να διεγείρουν συναισθηματικές αντιδράσεις με τους τρόπους που γνωρίζουμε ότι μπορούν. Ανιχνεύει επίσης με ποιους τρόπους οι ακροατές και οι θεατές μπορούν να αναγνωρίσουν αυτές τις τέχνες ως ένα μέσο που αντιπροσωπεύει, συλλαμβάνει, ή κατέχει συναισθηματικές ποιότητες. Στόχος των σεμιναρίων είναι η ανάδειξη των παράλληλων πορειών της μουσικής και της ζωγραφικής ως προς την έκφραση συναισθήματος μέσω της δομής τους (στιλ).

Η δημιουργική, η ποιητική διάθεση που ενυπάρχει μέσα σε όλα τα έργα τέχνης, δημιουργεί ένα μυστικό συνδετικό νήμα, που, πέρα από την αυτονόμησή τους, δένει το κάθε καλλιτέχνημα εσωτερικά με όλα τα άλλα, και κυρίως με αυτά που δημιουργούνται την ίδια εποχή. Γιατί ένα κοινό πνεύμα, μια ιδέα, ένα νόημα ενυπάρχουν μέσα τους, κοινά, κυρίαρχα σε όλους τους χώρους της τέχνης. Αυτή η ‘αλληλεγγύη’ των τεχνών, άλλωστε, δίνει την κινητήρια δύναμη για συνεργασία μεταξύ τους, μια κοινή τάση αλληλοσυμπλήρωσης, όπου η ταυτότητα του ενός είδους ενισχύεται από την ταυτότητα του άλλου χάρη στην εσωτερική ενότητα και την εξωτερική αυτονόμησή τους.

Στόχος των σεμιναρίων είναι να αναδειχτούν τα συνδετικά νήματα της μουσικής με τη ζωγραφική μέσα από την πολιτισμική ανάγνωση του ύφους του μπαρόκ (17ος αι.), του ρομαντικού ύφους (19ος αι.) και του εξπρεσιονισμού (20ος αι.). Γι’ αυτό το σκοπό, παρουσιάζονται τρόποι έκφρασης της συναισθηματικής δύναμης της έντεχνης μουσικής, όπως και των κοινών παραμέτρων της με τη ζωγραφική, στον πολιτισμό μας μέσα από θεωρίες και παραδείγματα.

Εξπρεσιονισμός: Το καλλιτεχνικό κίνημα του εξπρεσιονισμού, ενός Γερμανικού κινήματος που τοποθετείται ιστορικά στη δεκαετία πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, περιλαμβάνει ακραία και αντισυμβατικά έργα τέχνης με κυρίαρχα χαρακτηριστικά το έντονο συναίσθημα και μια επίμονη αίσθηση του καθήκοντος να εκφραστεί η αλήθεια. Γίνεται αναφορά στον εξπρεσιονιστικό χαρακτήρα της μουσικής και της ζωγραφικής με σημαντικότερο εκφρασμένο συναίσθημα την επίγνωση της αδυναμίας του ανθρώπου όταν έρχεται αντιμέτωπος με το άγνωστο. Η ομιλήτρια επιχειρηματολογεί υπέρ του ότι ο εξπρεσιονισμός επικοινωνεί θεμελιώδη ανθρώπινα συναισθήματα σε ρήξη με την ‘εξωτερική’ πραγματικότητα.