Καθρεφτίζοντας τα ερείπια: Αισθητική εμπειρία και η σχέση μας με το παρελθόν

Στην εργασία μου διερευνώ έναν περίεργο διπλό χαρακτήρα αντανάκλασης των ερειπίων, και συγκεκριμένα ότι, στη συνάντησή μας με τα αισθητικά κατάλοιπα της φθοράς, τα κατάλοιπα του παρελθόντος αντανακλούν όχι μόνο τις ιστορικές απαρχές τους -κάτι που δεν είναι διαθέσιμο πια, και από το οποίο μόνο αρχαιολογικά θραύσματα έχουν επιζήσει σε ερειπιώδη, αν και συχνά αισθητικά απολαυστική κατάσταση- αλλά αντανακλούν επίσης το υποκείμενο που τα συναντά, μέσω αυτής της εμπειρίας της συνάντησης με τη δύναμη της φύσης. Με άλλα λόγια, όταν συναντιόμαστε με τα ερείπια, που αργά αλλά σταθερά εξαφανίζονται, αυτό πυροδοτεί ένα πλήθος από ιδέες και συναισθήματα, οδηγεί σε ποικιλία από σκέψεις και αισθήματα, κινητοποιεί ακόμη την ανάπτυξη όχι μόνο θεωρητικών προσεγγίσεων αλλά και πρακτικών σχεδίων για τη μακροπρόθεσμη επιβίωση των μνημείων και τη διαχείρισή τους. Αυτή η πολυσύνθετη φύση του τρόπου με τον οποίο βιώνουμε τα ερείπια τεκμηριώνεται από πολυάριθμες περιγραφές από την ιστορία της πρόσληψης της ερείπωσης των αρχιτεκτονημάτων από την αρχαιότητα έως τις ημέρες μας. Εδώ, ωστόσο, εκτός από μια σύντομη εξέταση της φύσης αυτών των παλαιότερων συναντήσεων, θα ήθελα να εξετάσω επιπλέον τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά, όχι μόνο για την ιστορία της αισθητικής αλλά και για τις σύγχρονες μορφές και εκδηλώσεις της εμπλοκής με το παρελθόν, σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο, αλλά και στις σύγχρονες πρακτικές.

(Σημείωμα του ομιλητή)