Δημουλά Κική
Γλώσσα
Ελληνική
Ημερομηνία
25/06/2011
Διάρκεια
18:32
Εκδήλωση
Επιστημονική Διήμερη Συνάντηση στο ΙΙΒΕΑΑ
Χώρος
Ίδρυμα Ιατροβιολογικών Ερευνών Ακαδημίας Αθηνών
Διοργάνωση
Ίδρυμα Ιατροβιολογικών Ερευνών Ακαδημίας Αθηνών (ΙΙΒΕΑΑ)
Κατηγορία
Λογοτεχνία
Μια σπάνια συνάντηση του ποιητικού λόγου με ένα αμιγώς επιστημονικό ακροατήριο, που είναι αδύνατο να συμπυκνωθεί σε μια τυπική σύνοψη. Η Κική Δημουλά απευθύνει χαιρετισμό σε μια επιστημονική διημερίδα που ο οργάνωσε το «Ίδρυμα Ιατροβιολογικών Ερευνών της Ακαδημίας Αθηνών». Υποδέχεται – με την ιδιότητα της ακαδημαϊκού - τους συμμετέχοντες στο «σπίτι» της . Και αφού υπογραμμίζει ότι τα πάντα είναι χιλιοειπωμένα αλλά φαίνονται καινούργια μόνο και μόνο γιατί ξαναδιατυπώνονται σε παραλλαγές, ξεδιπλώνει με το μοναδικό της ύφος τις σκέψεις της για την επιστήμη και την τέχνη, τη ζωή και το θάνατο, τη νεότητα και το γήρας: Μιλά για την επανάληψη που προετοιμάζει τη διαφορετικότητα και για τη συμπληρωματική της σχέση με την πρωτοτυπία που την ομορφαίνει. Αναζητά τις αναλογίες της ποίησης με την ιατρική και αναφέρεται στις θεραπευτικές ιδιότητες του ποιητικού λόγου οι οποίες ωστόσο - σε αντίθεση με τις μεθόδους της επιστήμης - λειτουργούν χωρίς αναισθητικό. Υποστηρίζει ότι, εν τέλει, τα δεινά είναι ο φύλακας άγγελος της αντοχής μας. Και αφού δηλώνει την πεποίθησή της ότι ο Αρχιτέκτονας-Θεός δεν μπορεί παρά να εκπόνησε σε γενικές και μόνο γραμμές το τέλειο σχέδιο της δημιουργίας, τα βάζει με την «μεγαλομοδίστρα» φύση η οποία, έχοντας αναλάβει να το εξειδικεύσει στις λεπτομέρειες, χρησιμοποίησε σκάρτα υλικά. Πώς μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς η «νόσος» του γήρατος αναρωτιέται… Και οραματίζεται τα «βλαστοκύτταρα» που θα τη θεραπεύσουν.
Η ποιήτρια Κική Δημουλά (1931-2020) γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου και έζησε. Σύζυγος του μαθηματικού και σημαντικού ποιητή Άθου Δημουλά (1921-1985), απέκτησε μαζί του δύο παιδιά. Εργάστηκε, επί 25 χρόνια, ως υπάλληλος στην Τράπεζα της Ελλάδος. Η πρώτη της ποιητική συλλογή εκδόθηκε το 1952 με τον τίτλο Ποιήματα και με το πατρικό της όνομα, Κική Ράδου. Ακολούθησαν οι συλλογές: Έρεβος (1956), Ερήμην (1958), Επί τα ίχνη (1963), Το λίγο του κόσμου (1971), Το τελευταίο σώμα μου (1981), Χαίρε ποτέ (1988), Η εφηβεία της λήθης (1994), Ενός λεπτού μαζί (1998), Ήχος απομακρύνσεων (2001), Εκτός σχεδίου (2004), Χλόη θερμοκηπίου (2005), Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως (2007). Τιμήθηκε το 1972 με το Β' Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή Το λίγο του κόσμου, το 1989 με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή Χαίρε ποτέ και το 1995 με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για τη συλλογή Η εφηβεία της λήθης. Το 2002 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Στις 13 Μαρτίου 2010 της απονεμήθηκε το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του ποιητικού και του πεζού έργου της. Ποιήματα της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γαλλικά, τα ισπανικά, τα ιταλικά, τα πολωνικά, τα βουλγαρικά, τα γερμανικά και τα σουηδικά.