Αντικύθηρα

Γκριζοπράσινος βράχος ριγμένος στο πέλαγος
 
Το νησί των Αντικυθήρων έγινε παγκόσμια γνωστό όταν, το 1901, ανασύρθηκαν από ένα ναυάγιο σε απόσταση μερικών δεκάδων μέτρων από τις ακτές του, εξαιρετικής ποιότητας χάλκινα γλυπτά αντικείμενα ενώ αργότερα η φήμη του γιγαντώθηκε με την αναγνώριση ανάμεσα στα άλλα ευρήματα του «μηχανισμού» που ερμηνεύεται ως ένας πρόδρομος των αστρονομικών οργάνων ναυσιπλοΐας που εμφανίστηκαν πολλές εκατοντάδες χρόνια αργότερα.  Όπως είναι κατανοητό το ναυάγιο αλλά και το φορτίο του συνδέονται με το νησί μόνο λόγω της διαδρομής που ακολούθησε το πλοίο και της μοιραίας κατάληξής του στο ταραγμένο θαλάσσιο περιβάλλον του.

Το ίδιο το νησί έχει όμως και τη δική του ιστορία που συνδέεται και αυτή με τη στρατηγική του θέση στο πέρασμα από τον Αιγαιακό χώρο προς τη Δυτική Μεσόγειο. Το νησί από τα προϊστορικά χρόνια αποτελούσε μια προέκταση της Κρήτης προς τα βόρεια.

Τον 4ο αι. π.Χ., δημιουργείται μια ισχυρή οχύρωση, πιθανότατα με Περσική χρηματοδότηση, ενώ τους επόμενους δύο αιώνες εμπλέκεται στην πειρατική δραστηριότητα των κρητικών πόλεων, όπως φαίνεται διεκδικούμενη από πολλούς «εραστές» λόγω της στρατηγικής θέσης του νησιού.

Καταστρέφεται από τους Ρωμαίους γύρω στο 69-67 π.Χ με την καταστολή της Κρητικής «επανάστασης» και την ολοκλήρωση της κατάκτησης όλων των ελληνικών εδαφών.

Οι κάτοικοι επανέρχονται στο νησί τον 5ο αιώνα αλλά και πάλι φαίνεται ότι δεν θα μείνουν πέρα από τον 7ο – 8ο αι.

Μετά τις σταυροφορίες γίνεται τμήμα των κτήσεων της «Γαληνοτάτης», τον 19ο αι. αποτελεί το πιο απόμακρο σημείο ου αγγλοκρατούμενου «Ιονικού Κράτους» και είναι ο τόπος εξορίας των μαχόμενων για την ένωση με την Ελλάδα ενώ από το 1864 έως και το 1909 είναι το νοτιότερο σημείο της χώρας.

Σήμερα, με 35-40 μόνιμους κατοίκους, από τους οποίους οι περισσότεροι είναι υπερήλικες, κινδυνεύει να ερημώσει. Έως το 2010 αποτελούσε ανεξάρτητη κοινότητα ενώ τώρα ανήκει, μαζί με τα Κύθηρα, στον Δήμο Κυθήρων και Αντικυθήρων.