Πρελορέντζος Γιάννης

Ο Γιάννης Πρελορέντζος, αριστούχος απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (1985) και διδάκτωρ φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Σορβόννης Paris-IV (1992), υπήρξε καθηγητής νεότερης και σύγχρονης φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, όπου δίδασκε από το 2000, και κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής από τον Δεκέμβριο του 2017 έως τα μέσα Οκτωβρίου του 2019. Είχε διδάξει προηγουμένως στο Πανεπιστήμιο Πατρών, υπήρξε επισκέπτης καθηγητής του Πανεπιστημίου Paris 1 – Panthéon-Sorbonne, και διδάσκει στο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών «Φιλοσοφία» (κατεύθυνση «Ιστορία της φιλοσοφίας») του Τομέα (του Τμήματος πλέον) Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, από το εαρινό εξάμηνο του ακαδημαϊκού έτους 2015-2016 μέχρι σήμερα. Έχει δημοσιεύσει μακρά σειρά μελετών, κυρίως στα ελληνικά και στα γαλλικά, για τον Descartes, τον Spinoza και τον Bergson και, δευτερευόντως, για πτυχές της φιλοσοφίας και/ή του έργου των Hobbes, Malebranche, Rousseau, Condorcet, Kant, Vladimir Jankélévitch, Sartre, Merleau-Ponty, Lévinas, Éric Weil, Gilles Deleuze, Jacques Bouveresse, Frédéric Worms, Chantal Jaquet, Philippe Sabot, Gilbert Romeyer Dherbey, Κορνήλιου Καστοριάδη, Κώστα Παπαϊωάννου, Ευάγγελου Μουτσόπουλου και Κωστή Παπαγιώργη. Τα πιο πρόσφατα πονήματά του τιτλοφορούνται Για τον σκωτικό Διαφωτισμό (2019) και Φιλοσοφία και λογοτεχνία στη Γαλλία 1930-1960 (2016). Έχει επίσης μεταφράσει και σχολιάσει στα γαλλικά τα κεντρικά βιβλία της Πολιτείας του Πλάτωνος και στα ελληνικά Τα πάθη της ψυχής του Descartes, τη Δημιουργική εξέλιξη του Bergson, τον Μπερξονισμό του Deleuze, τη μελέτη του Philippe Sabot, Φιλοσοφία και λογοτεχνία. Προσεγγίσεις και διακυβεύματα ενός ζητήματος και τις νουβέλες του Benjamin Constant (Αδόλφος. Το κόκκινο τετράδιο. Σεσίλ). Ιππότης του Τάγματος του Ακαδημαϊκού Φοίνικα της Γαλλικής Δημοκρατίας (2015).

Βασικά ερευνητικά ενδιαφέροντα

• το φιλοσοφικό έργο του Descartes, του Spinoza, του Rousseau, του Bergson, του Sartre, του Merleau-Ponty, του Deleuze και του Vladimir Jankélévitch∙
• οι θεωρίες περί παθών (της ψυχής) στη νεότερη φιλοσοφία και οι θεωρίες των συναισθημάτων και των συγκινήσεων (émotions/emotions) από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι τα μέσα του εικοστού αιώνα∙
• η φιλοσοφία στη Γαλλία στον εικοστό αιώνα –και μέχρι τις μέρες μας– και, δευτερευόντως, στον δέκατο ένατο αιώνα∙
• οι σχέσεις της φιλοσοφίας με τη λογοτεχνία και, δευτερευόντως, με τις επιστήμες και τις τέχνες.