Πως αντιμετωπίζονται διατροφικά οι διαταραχές λήψης τροφής;

Οι διαταραχές λήψης τροφής περιλαμβάνουν τη ψυχογενή ανορεξία, τη ψυχογενή βουλιμία, τη διαταραχή επεισοδιακής υπερφαγίας ή/και συνδυασμούς αυτών. Οι διαταραχές λήψης τροφής μπορεί να συνυπάρχουν με την παχυσαρκία, παρόλο που συνήθως, τα περισσότερα από αυτά τα άτομα είναι φυσιολογικού σωματικού βάρους ή ολιγοβαρή. Οι διαταραχές αυτές αποτελούν ψυχιατρικά νοσήματα και το κοινό τους γνώρισμα είναι η εμμονή με το σωματικό βάρος, την εξωτερική εμφάνιση και τη δίαιτα. Τυπικά, η έναρξη των διαταραχών λήψης τροφής παρατηρείται κατά τη διάρκεια της εφηβείας. Προσβάλει το 9-22% όλων των γυναικών, κυρίως όσων είναι μεταξύ 13 και 35 ετών και η τάση της είναι αυξητική. Ο επιπολασμός των διαταραχών λήψης τροφής είναι χαμηλότερος στα αγόρια/άντρες συγκριτικά με τις γυναίκες, αλλά υπάρχουν ενδείξεις ότι αυξάνεται σταθερά. Πρόσφατη μελέτη μάλιστα, έδειξε ότι περίπου το 40% των φοιτητών Ελληνικών  Πανεπιστημίων βρίσκονται σε κίνδυνο να εμφανίσουν κάποια διαταραχή λήψης τροφής.

Οι διαταραχές λήψης τροφής προσβάλουν ασθενείς όλων των κοινωνικο-οικονομικών επιπέδων, αλλά, η επίμονη άρνηση καθιστά δύσκολη τη διάγνωση τους. Η εικόνα του σώματος σε όλες τις καταστάσεις είναι εξαιρετικά διαταραγμένη ενώ η διατροφή είναι συνήθως ανεπαρκής σε πολύτιμα θρεπτικά συστατικά, όπως βιταμίνες, ιχνοστοιχεία, αντιοξειδωτικά συστατικά, κ.α. Ορισμένες φορές, οι ανεπάρκειες βιταμινών είναι τόσο έντονες ώστε να εκδηλώνονται κλασικά συμπτώματα. Η στρατηγική της διαιτητικής αντιμετώπισης των διαταραχών λήψης τροφής εξατομικεύεται τόσο στην πάθηση όσο και στο άτομο. Σημαντικοί παράγοντες επιτυχίας της διατροφικής θεραπείας αποτελούν η συμβουλευτική και διαιτητική εκπαίδευση τόσο στο άτομο όσο και στην οικογένεια, καθώς οι διατροφικές συμπεριφορές της οικογένειας θα επηρεάσουν απόλυτα τις συμπεριφορές ενός παιδιού ή εφήβου και καθορίζουν απόλυτα τον κίνδυνο εμφάνισης διαταραχών στη μετέπειτα εφηβική και ενήλικη ζωή . Μάλιστα, οι διαταραγμένες διατροφικές συμπεριφορές μιας μητέρας συσχετίζονται απόλυτα με τις αλλαγές της διατροφικής συμπεριφοράς ενός παιδιού και την πρόσληψη μακροθρεπτικών συστατικών, δηλαδή υδατανθράκων, λίπους, και πρωτεΐνης. Η ιδανική διαιτητική στρατηγική και αγωγή είναι ακόμα άγνωστη ενώ αποτελεί το πεδίο έντονης ερευνητικής δραστηριότητας.