Αρκαδία: φορέας ελληνισμού, συνιστώσα πολιτισμού

«Η Ελλάδα και η Δύση» ή αλλιώς οι όψεις των σχέσεων που ανέπτυξαν στο πέρασμα των αιώνων οι Έλληνες και οι ευρωπαϊκοί λαοί είναι το θέμα που απασχόλησε τη Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου το ανοιχτό φόρουμ ιδεών Megaron Plus που φιλοξένησε τη δεύτερη  εκδήλωση της Σειράς «Η Ελλάδα και η Δύση», η οποία περιλάμβανε δύο ομιλίες: εκείνη του δημοσιογράφου Τηλέμαχου Μαράτου με θέμα «Ο Δάντης και η Αρχαία Ελλάδα»  και αυτή του συγγραφέα, ελληνιστή και Πρεσβευτή του Ελληνισμού Πέδρο Ολάγια (Pedro Olalla González de la Vega) με τίτλο «Αρκαδία: φορέας ελληνισμού, συνιστώσα πολιτισμού».
 
Η ομιλία του κ. Olalla αναφέρεται στην αρκαδική οδό διάδοσης του ελληνισμού που παραμένει η μεγάλη άγνωστη, ιδίως στους Έλληνες, όπως σημειώνει ο ίδιος στην εισαγωγή του, επισημαίνοντας ότι:

«Εάν ο δυτικός πολιτισμός έχει δεχθεί τις συμβολές της δημοκρατίας, της φιλοσοφίας και της τραγωδίας ταυτίζοντάς τες με το όνομα Αθήνα, τα εξίσου ουσιαστικά στοιχεία του ελληνικού κληροδοτήματος όπως, η ιδέα της ευδαιμονίας και οι έννοιες της φυσικής δικαιοσύνης και της αρμονίας μεταξύ ανθρώπου και φύσης, έχουν περάσει στον παγκόσμιο πολιτισμό άρρηκτα συνδεδεμένα με το όνομα και την ποιητική εικόνα της Αρκαδίας.
 

Αυτή η δεύτερη οδός, που χαρακτηρίζεται από τη συγκίνηση και τη διαίσθηση απέναντι στην αθηναϊκή ορθολογικότητα, έχει μπολιάσει τον δυτικό πολιτισμό ανά τους αιώνες με βλαστούς ταπεινοφροσύνης, αθωότητας, χαράς της ζωής, αγάπης προς τη φύση, έρωτα και ποιητικής ευαισθησίας. 

Ωστόσο, ενώ η αθηναϊκή οδός χαίρει του αδιαμφισβήτητου κύρους και της γενικής αναγνώρισης, η αρκαδική οδός διάδοσης του ελληνισμού παραμένει η μεγάλη άγνωστη στους ίδιους τους Έλληνες. Η Αρκαδία δεν είναι μόνο τα Βουκολικά του Βιργίλιου ή οι περίφημοι ποιμένες του Πουσέν: λόγου χάριν, η αρχαία Ρώμη διεκδικούσε τη συγγένειά της με την Ελλάδα επικαλούμενη με υπερηφάνεια τους αρκαδικούς της δεσμούς η παρακμασμένη Ρωμαϊκή Δημοκρατία αναζήτησε την ηθική της ανοικοδόμηση μέσα από ένα βουκολικό ιδανικό ο Πετράρχης καταδίκασε την αδικία της εποχής του με ένα εκτενές αρκαδικό ποίημα οι πρωτεργάτες της φλωρεντιανής Αναγέννησης ταύτισαν το ουμανιστικό τους καταφύγιο στο Φιέσολε με τη μυθική Αρκαδία καθώς και από τις πρώτες εκδόσεις του τυπογραφείου, μαζί με τα έργα του αθάνατου Ομήρου και τους πολιτικούς λόγους του Ισοκράτη, ήσαν τα υποβλητικά ειδύλλια του Θεόκριτου, του δημιουργού της βουκολικής ποίησης.
 

Από την Αρχαιότητα έως τις μέρες μας, το ίχνος της Αρκαδίας δεν απουσίασε ποτέ από το εικονολόγιο της Δύσης, εξ ου και δικαίως μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι το αρκαδικό στοιχείο δεν υπήρξε μόνο φορέας ελληνισμού αλλά και σημαντική συνιστώσα του πολιτισμού μας.
 

Σήμερα, την ώρα που η δημοκρατία της «αθηναϊκής οδού» εξακολουθεί να είναι στον κόσμο μας μια πρόκληση και ένα desideratum, οι αξίες και οι στάσεις της «αρκαδικής οδού» εξακολουθούν και αυτές να είναι –πέρα από κληρονομιά– επείγουσα ανάγκη για την αντιμετώπιση, δια της πολιτικής και της εκπαιδευτικής οδού, των οικολογικών και κοινωνικών προκλήσεων του τωρινού πολιτισμού μας».