Βιοδείκτες στην Καρδιακή Ανεπάρκεια

Η καρδιακή ανεπάρκεια αποτελεί ένα σημαντικό πρόβλημα για τη δημόσια υγεία: αναφέρονται περί τις 550.000 νέες περιπτώσεις κάθε χρόνο, ενώ η μέση επιβίωση των ασθενών ανέρχεται στα 1,7 έτη για τους άνδρες και στα 3,2 έτη για τις γυναίκες.

Οι βιοδείκτες που υποδεικνύουν ύπαρξη καρδιακής ανεπάρκειας σχετίζονται με την αδυναμία εξώθησης, με τη φλεγμονή, με τη νέκρωση των μυοκυττάρων, με το οξειδωτικό στρες ή άλλες οντότητες.

Το BNP (B-type Natriuretic Peptide) το οποίο εκκρίνεται από τα μυοκύτταρα των κοιλιών (με ερεθιστή το στρες) αποτελεί έναν ευαίσθητο και ειδικό βιοδείκτη με ισχυρή αρνητική προγνωστική αξία για την καρδιακή ανεπάρκεια. Ο βιοδείκτης αυτός, ο οποίος σχετίζεται αρνητικά με το κλάσμα εξωθήσεως, αποτελεί έναν ανεξάρτητο προβλεπτικό παράγοντα θανάτου των ασθενών με χρόνια καρδιακή ανεπάρκεια, ενώ μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την επιλογή ασθενών που χρήζουν μεταμόσχευσης.

Το BNP αποτελεί επίσης βιοδείκτη για μια σειρά άλλων νοσημάτων μεταξύ των οποίων η πνευμονική εμβολή, η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια και η νεφρική δυσλειτουργία.

Οι βιοδείκτες καρδιακής ανεπάρκειας που σχετίζονται με τη φλεγμονή είναι ο TNF (Tumor necrosis factor), oι ιντερλευκίνες, η C αντιδρώσα πρωτεΐνη, τα μόρια προσκόλλησης.

Η τροπονίνη Ι αποτελεί βιοδείκτη καρδιακής ανεπάρκειας σχετιζόμενο με τη νέκρωση των μυοκυττάρων, ενώ η μυκλοπεροξιδάση είναι βιοδείκτης που σχετίζεται με το οξειδωτικό στρες.

Καθώς διαφορετικοί βιοδείκτες αντανακλούν διαφορετικές παθολογικές οντότητες της καρδιάς, στην κλινική πράξη είναι αναγκαίος ο συνδυασμός τους προκειμένου να διαγνωσθεί η καρδιακή ανεπάρκεια και να επιτευχθεί η βέλτιστη διαχείρισή της.